– Mieliśmy wręcz wycieczki osób zainteresowanych dworem. Teraz trochę się uspokoiło. Często jednak obserwujemy kierowców, którzy zwalniają, by przyjrzeć się temu co tutaj robimy – przyznaje Małgorzata Szulim i dodaje: – Gdy zastanawialiśmy jeszcze na zakupem jeden z architektów powiedział, że ten budynek stoi tylko siłą woli i nic go nie uratuje. My udowodniliśmy, że można.

Budynek jest charakterystyczny, stoi na niewielkim wzniesieniu i na tle ściany parku prezentuje się naprawdę okazale. Zwłaszcza teraz, gdy przed budynkiem wykarczowany został zapuszczony klomb. Dwór to dzieło małżeństwa z Konstancina.

– Mąż marzył o takim miejscu – śmieje się pani Małgorzata. Z każdą minutą spotkania z pasją opowiada o kolejnych etapach prac w budynku, jak i parku.

Do Szulimów zaszliśmy, jak wielu ciekawskich, przy okazji przejazdu przez okolice. Pani Małgorzata zaprasza do salonu. Na okrągłym stoliku leży wędka.

– Naprawiam dla wnuków. Mamy staw, do którego sąsiad wpuścił karpie – wyjaśnia.

Po chwili zjawia się jej mąż. Kosił trawę w parku.

– Szukałem takiego miejsca. Paprotnia mi odpowiadała, bo tutaj nie ma czworaków, zabudowań gospodarczy, jest za to park, pięciohektarowy, który wreszcie ogarnęliśmy – tłumaczy gospodarz.

– Była tu szkoła, a potem mieszkania. Chociażby ten salon był podzielony na trzy mniejsze pomieszczenia – wspomina.
 

Najpierw przy dworze stanęła przyczepa kempingowa, w której w weekendy mogli zamieszkać. Zaczęli od wykarczowania w krzakach bzu dojścia do dworu. Po roku prac mogli przenieść się do budynku.

– Musimy przyznać, że mieliśmy bardzo fajną konserwator zabytków. Wszelkie formalności załatwialiśmy u niej. Wiele prac wykonaliśmy sami. Szukaliśmy też rozwiązań, aby obniżyć koszty. Znaleźliśmy też fachowca, który wszystko zrobił w tym budynku. Pochodzi z drugiego końca Polski, ale tak mu się tuta spodobało, że kupił sobie działkę – mówi gospodyni.


Dodaje, że najciekawsze w budynku są piwnice.


– Które też były w fatalnym stanie. Woda lała się po ścianach. W te mury poszło mnóstwo betonu, aby je wzmocnić – opowiada.


Kolejnym etapem prac był park.


– Najgorzej było tutaj przed dworem, bo uczniowie szkoły sadzili na klombie topole. Usunęliśmy je, odsłoniliśmy budynek – mówi.

Śmieją się z pytania, czy we dworze straszy, jak w operze Moniuszki. Zbierali informacje o przeszłości budynku.

– Jedną wzmianką jaką znalazłem to świadectwo homologacji na lokomobila Celińskiego z Paprotni. Budynek może pochodzić z lat 70-tych XIX wieku, ale dwór musiał istnieć tutaj wcześniej. Konserwatorka, która przygotowywała plany rewitalizacji parku, wspominała o rosnącej w pobliżu lipie z 1780 roku. Podobnie rosnące dęby przy kapliczce w rogu parku są znacznie starsze niż park – mówi, a pani Małgorzata żartem wtrąca: – Doprowadziliśmy do stanu jak za dziedzica.