– W Petrykozach narodziła się nasza przyjaźń z Wojciechem Siemionem, gdy mąż mój Andrzej Sadowski wybitny scenograf, pobudował tu mały dworek. Wojciech był cudownym człowiekiem i sąsiadem – mówi pani Joanna.

– Przyjeżdżałem do Wojciecha Siemiona na Spotkania Warszawskiej Jesieni Poezji i wtedy poznaliśmy się z Joanną – dodaje Józef Pless.

W 2010 roku w wypadku samochodowym zginął Wojciech Siemion. Trzy lata później jego dwór strawił pożar. Przyjaciele podkreślają – świat, który aktor stworzył odszedł na zawsze. Zostały bezcenne wspomnienia i kroniki dni minionych – dwie książki Józefa Plessa „Wieża Malowana” i „Rzecz o Wojtku Siemionie”. Na kartach wspomnień zostały spotkania ze sztuką ludową, z poezją, z teatrem, filozofią, wreszcie z ludźmi w Wojciechowym dworze. To w Petrykozach zaczęła się wspólna podróż życia poety i aktorki.

Znaleźli się w pracy

– Wojciech Siemion jest niejako ojcem chrzestnym naszego uczucia – mówi aktorka Joanna Kasperska.

Był rok 2008 i przygotowania do 80-tych urodzin artysty, obydwoje znaleźli się w komitecie organizującym tę tygodniową uroczystość. Zaprzyjaźnili się. Potrzebowali siebie wzajemnie. Ona straciła męża – wielką miłość i nauczyciela życia – scenografa, Andrzeja Sadowskiego. On przeżywał traumę po stracie dwudziestopięcioletniego syna.

–  Józef Pless zaproponował mi napisanie książki o moim mężu. Nie znał Andrzeja, więc musieliśmy to zrobić razem. Dziś myślę, że mój zmarły mąż patrzył wtedy na mnie z góry i zesłał mi Józefa. Zawsze się o mnie troszczył – opowiada aktorka.

Ich wspólna praca sprawiła, że w 2013 roku książka „Andrzej Sadzio Sadowski. Scenograf” została uznana jednym z trzech najpiękniejszych albumów roku.

– Nigdy nie wierzyłam, że ułożę sobie życie na nowo. Relacja, która się między nami zrodziła, przywróciła nam radość życia. Miłość nauczyła nas znów oddychać – mówi pani Joanna.

Życie dzielą między Warszawą a Petrykozami. Ciągle żyją sztuką. Są współautorami sukcesu Unii Poetyckiej Wojciecha Siemiona, założonej przez wdowę Barbarę Kasper- Siemion, zasiadają w jury konkursów teatralnych, występują, piszą bloga (Ich dwoje w Indiach), wspólnie przemierzają świat. Marzą i realizują marzenia.

– W 2017 roku przypadała osiemdziesiąta rocznica urodzin kultowego poety- barda, Edwarda Stachury. Poznałem Steda jako młody - gniewny poeta. Dlatego postanowiliśmy wspólnie z Grójeckim Ośrodkiem Kultury zorganizować jego jubileuszowy koncert – opowiada Józef

– Występowali, oprócz nas znakomici aktorzy i Stachurowi bardowie – dodaje Joanna.

Była muzą Andrzeja Żuławskiego

Joanna Kasperska – piękna aktorka, znana z ról teatralnych i filmowych, na deskach teatru spędziła ponad 22 lata. Była muzą Andrzeja Żuławskiego u którego zagrała w jego debiucie reżyserskim „Pavoncello”, główną rolę Zinajdy.

Historia tej znajomości jest ciekawa. Andrzej Żuławski po powrocie z Paryża zwrócił uwagę na uczennicę warszawskiego liceum Batorego o niebanalnej urodzie.

– Wspólnie z koleżanką postanowiłyśmy iść na plan filmowy „Popiołów”. Sceny kręcono na Placu Zamkowym w Warszawie. Tam spotkałyśmy tego przystojnego Żuławskiego, był asystentem Andrzeja Wajdy. Poprosił Daniela Olbrychskiego, by zainicjował poznanie z licealistkami.

– Andrzej wrócił właśnie z Paryża, był świetnie ubrany, miał dobry samochód, zawsze pachniał najlepszymi perfumami. To było takie inne w smutnym PRL u – wspomina aktorka.

Od pierwszego spotkania na Placu Zamkowym minęło trochę czasu i wtedy zadzwonił on…

– Żuławski zaproponował mi rolę w swoim filmowym debiucie. Zagrałam. To wtedy zrodziła się między nami relacja. Różnica wieku, a raczej mojego braku dojrzałości spowodowała, że ta znajomość nie miała przyszłości – mówi aktorka.

Wspomina Żuławskiego jako profesjonalistę, który dbał o każdy szczegół, był konkretny, skupiony na pracy. Detalista.

Lubił zaskakiwać, budził kontrowersje, jego projekty wyzwalały skrajne emocje. Wspomina po latach: odmówiłam roli matki głównej bohaterki w „Szamance”.

Później był teatr, wiele ról. Najlepiej wspomina Kasię złośnicę w „Poskromieniu złośnicy” W. Szekspira, Nataszę w „Trzech siostrach” A. Czechowa u Izabelli Cywińskiej i Stefcię z „Trędowatej” H. Mniszkównej w reżyserii Macieja Prusa.

– Bywało, że w teatrze grałam 30 razy w miesiącu – dodaje.

Poza teatrem było radio. Nagrywała słuchowisko „W Jezioranach”, w którym bierze udział do dziś, Joanna Kasperska pojawiała się też często na srebrnym ekranie.

Ich podróż dookoła świata

Ceni sobie swój drugi zawód – przewodnika turystycznego. Zdobycie licencji było wyzwaniem – długi proces nauki i egzaminy. Dziś oprowadza turystów po Zamku Królewskim, Wilanowie, Warszawie i pokazuje zagranicznym turystom całą Polskę. Znajomość języków obcych pozwala podróżować też po całym świecie.

Kocha podróże! Teraz razem ze swoim partnerem Józefem Plessem zwiedzają świat.

Byli w Indiach, zwykle taka podróż trwa kilka miesięcy, swoje wspomnienia opisują na blogu Ich dwoje w Indiach. Poznali tamtejszych ludzi i ich zwyczaje.

– Indie to kraj wielu kultur religii i duchowości – mówi Józef Pless.

Zwiedzili razem Australię, Azję Południowo- Wschodnią, Sri Lankę, Chiny, Singapur, Turcję, ale także Andaluzję, Egipt i Ukrainę.

W Australii na własne oczy przy drodze w australijskim buszu spotkali Misia Koalę i oczywiście wszechobecne kangury.

– Lubimy być dzielni, lubimy wsiadać w zwykły autobus ze wszystkimi niewygodami, przesiadać się do trzęsącej rikszy, czy w upale przemierzać kilometry, by zobaczyć kambodżański Angkor Wat – mówi Joanna.

– A kierowca siedzi w autobusie na zwykłej oponie zamiast fotela i w dodatku jesteśmy jedynymi białymi między „lokalesami„ ale to cena przygody i pięknych wspomnień – uzupełnia Józef Pless.

Wspominają wizytę na farmie Full Mind (pełnia świadomości) prowadzonej przez tajskiego mnicha, tam uczestniczyli w medytacjach porannych i wieczornych, wspólnie pracowali i dyskutowali z przyjezdnymi ludźmi, z całego świata.

Każdy ich dzień, także w Polsce, jest pełen różnych wyzwań. Podróżują, uczestniczą w konkursach teatralnych jako członkowie jury, biorą udział w koncertach i spotkaniach autorskich, w Poetyckich Festiwalach, działają w fundacji Kultury i Sztuki Stomatologicznej KISS. Wspierają ideę leczenia zębów ubogim dzieciom oraz rozwijają ich umiejętności artystyczne.

Rodzina to najcenniejsze, co mają

– Mam dwoje małych wnuków, syn wzorem swojego ojca nie spieszył się z założeniem rodziny. Kiedy 42 lata temu na świecie pojawił się mój syn, uznałam, że jest to mój największy sukces życiowy – mówi Joanna.

– Wnuki potrzebują uwagi i publiczności jak babcia – wtrąca z uśmiechem Józef Pless.

– Ostatnio gościliśmy córkę Józefa z jej mężem i dziećmi. Mieszkają w Szwajcarii i tylko raz, dwa razy w roku przyjeżdżają do nas.

Ten prywatny świat jest pełen wspomnień, nostalgii, radości i wzruszeń.

A połączyły ich przecież rany...