– Mnóstwo znajomych i rodzin prosi mnie, abym coś dla nich przygotowała – mówi Teresa Grzegołowska.

Po szydełko i gruby bawełniany sznur sięgnęła w 2018 roku. To była forma terapii po stracie męża. Jej dzieci wyprowadziły się z rodzinnej wsi. Syn dojeżdża, aby zadbać o sad.

– Było ciężko, samotne wieczór doskwierały. Brakowało tej drugiej osoby – wyznaje.

Bawełniany sznurek jest nie tylko gruby, ale też w środku utwardzany. Dzięki temu przedmioty utrzymują nadany im fason.

– Wymaga jednak dużo siły. Po pewnym czasie bolą ręce. Jednocześnie było to wciągające zajęcie – przyznaje.
Za instruktaż służył internet i wiedza wyniesiona z dzieciństwa.

– Trochę ze szkoły, trochę od mamy. Najpierw robiłam proste rzeczy jak serwetki. Aż w końcu z resztek wełny wykonałam torbę plażową dla wnuczki – mówi.

Czeka na jej przyjazd. Przygotowała niespodziankę, rogaliki. Wykonanie koszyczka zajmuje jej około godziny. Przy okazji nauczyła się biegle korzystać z internetu.

– Materiał zamawiam przez internet. Raz zamówiłam 6 kilogramów – śmieje się.

Przy szydełkowaniu potrafi całkowicie stracić poczucie czasu.

– Raz po godzinie 20 zaczęłam robić dywan. Przez całą noc robiłam. Na godzinę szóstą rano był gotowy – wspomina.

Teraz to już nie forma terapii, a dzielenia się radością. Wydzwaniają do niej bliscy z zamówienia na Wielkanoc.

– Kiedyś dałam koszyczek na licytację na rzecz leczenia chorego dziecka. Słyszałam, że został wylicytowany za 150 złotych. Ogromnie się cieszę, że ktoś docenił moją pracę i przy okazji pomogłam dziecku – wyznaje Teresa Grzegołowska.