Mijała pierwsza połowa dekady Edwarda Gierka, kraj przeżywał wzrost gospodarczy, a stopa życiowa Polaków rosła. Wtedy, pod koniec roku 1974, Krystyna Wiśniewska została sołtysem.

– Mieszkam na pograniczu Podsędkowic i Aleksandrowa, sołectwa były wtedy połączone i na zebraniu u byłego sołtysa, pana Wacława, mieszkańcy stwierdzili, że będzie dobrze dla obu wsi, jak ja zostanę sołtysem – wspomina.

Wieś ożyła, choć telefonów nie było, telewizor też w każdej chałupie nie gościł.

– Wtedy było bardzo fajnie, inne życie. Mieliśmy po dziedzicu pałac w Podsędkowicach i wyszykowaliśmy sobie świetlicę, było koło gospodyń, potańcówki w parku przy dworku, ludziom chciało się przyjść, kurs skończyć krawiecki czy wyrobu wędlin. No i wycieczki z kołem gospodyń do Lublina, Wrocławia, w Czechosłowacji byliśmy... Te lata już minęły – pani sołtys przyznaje, że co prawda ocenia tamten czas z perspektywy swojej młodości, ale też faktem jest, że obecnie życie międzysąsiedzkie zamarło, ludzie się nie widują, a gdy cztery razy do roku przychodzą do sołtysówki z opłatami, to pytają „czyja to córka”, bo się po prostu we wsi nie znają między sobą.

Młoda, energiczna pani sołtys przyzwyczaiła sąsiadów, że wszystko załatwi, bo jak sama mówi, „ze mnie taka baba, że jak mnie wypchną drzwiami, to oknem wejdę”.

Epoka Gierka minęła, nadeszły biedne lata upadającego systemu i wreszcie czerwiec 1989. Nastała III Rzeczpospolita. Zmieniły się też Podsędkowice.

– Najważniejsze, że co roku po kawałku wszystkie drogi zostały zrobione i zostaną po mnie asfalty – śmieje się pani sołtys, bo to jej ostatnia kadencja, a ze względów zdrowotnych nie dociągnie do półwiecza sprawowania urzędu, dobijając „jedynie” do 49 lat sołtysowania. – Swój wiek mam, może wnuczek przejmie moje obowiązki.