Jerzy Skolimowski, po 14 latach spędzonych na emigracji, powracał do swojego przerwanego w 1967 roku filmu o zjeździe absolwentów. Film, który początkowo nie wszedł na ekrany, został zatrzymany przez cenzurę. Dopiero w 1981 roku, kiedy pojawiła się możliwość jego rozpowszechniania, reżyser postanowił dokręcić prolog, który wprowadziłby widzów w kontekst jego twórczości.

Prolog w kolorze, będący wprowadzeniem do filmu, stanowił swoisty manifest artystyczny. Skolimowski nie tylko opowiadał o swoich przeżyciach związanych z filmem, ale także eksperymentował z formą i treścią. Wykorzystując fragmenty innych dzieł sztuki, jak muzykę Krzysztofa Komedy czy cytat z obrazów Edwarda Dwurnika czy Zdzisława Beksińskiego, prolog stawał się swoistym esejem na temat kondycji artysty w Polsce tamtych czasów.

Główna część filmu, opowiadająca o zjeździe absolwentów Akademii Medycznej, to z kolei czarno-biała opowieść o przyjaźni, tęsknocie i zmianach, jakie zaszły w życiu bohaterów przez te lata. Przemieszane z retrospekcjami i refleksjami, staje się ona nie tylko opowieścią o jednym wydarzeniu, ale także o zmieniającym się społeczeństwie i jednostkach w nim.

„Ręce do góry” to nie tylko film polityczny czy obraz związany z konkretną epoką, to przede wszystkim hołd dla sztuki, refleksja nad jej rolą i przekazem. Dzięki pracy artystów, takich jak Jerzy Skolimowski czy Krzysztof Komeda, film ten staje się niezwykłą podróżą w głąb ludzkiej duszy i zbiorowej pamięci. Jego historia jest także historią walki o wolność wyrazu i prawo do własnego przekazu artystycznego.