Zima 1939/1940 zapisała się w historii jako jedna z najcięższych w XX wieku. Już w grudniu Polacy zmagali się z arktycznymi mrozami, a temperatury spadały regularnie poniżej -30 stopni Celsjusza. Szczególnie pamiętnym dniem był 11 stycznia, kiedy w Siedlcach odnotowano rekordowe -41 stopni, choć klimatolodzy do dziś spierają się o dokładność tych pomiarów. Mrozy były nie tylko wyzwaniem dla zwykłych obywateli, ale również dla infrastruktury. Pękające od zimna szyny kolejowe, problemy z transportem węgla i brak opału doprowadziły do kryzysu energetycznego. Niemcy rekwirowali wszelkie możliwe zasoby, pozostawiając Polaków w sytuacji tragicznej. Nawet w domach ogrzewanych tradycyjnymi piecami, a takich w Skierniewicach była większość, zapanował głęboki chłód.

Kiedy marzec przyniósł długo wyczekiwane ocieplenie, wszyscy skierniewiczanie odetchnęli z ulgą

Wydawało się, że po wyjątkowo ciężkiej zimie nadszedł czas na odetchnięcie. Jednak wraz z roztopami pojawiło się kolejne zagrożenie – powódź. Wezbrane rzeki i topniejący śnieg stworzyły sytuację kryzysową w całym kraju. W Skierniewicach niepozorna zazwyczaj rzeczka Łupia zamieniła się w rwącą rzekę. Płynące kry, osiągające nawet kilka metrów, doprowadziły do zniszczeń, jakich mieszkańcy miasta nigdy wcześniej nie widzieli. Oba młyny wodne w mieście zostały poważnie uszkodzone. Jeden z nich, zlokalizowany na Zadębiu udało się jeszcze naprawić.

Napierająca kra zerwała stawidła młyna przy ulicy Łowickiej, który przez wiele lat był jednym z symboli miasta

Władze okupacyjne, które w pierwszej kolejności zajmowały się ochroną swoich interesów, naprawiły tamę tylko w minimalnym stopniu. Było to rozwiązanie prowizoryczne – spiętrzenie wody miało służyć jedynie zaopatrzeniu parowozów w wodę. Zniszczenia, jakie pozostawiła powódź, były widoczne przez wiele lat. Po wojnie, młyn przy Łowickiej uznano za zbyt uszkodzony, by go odbudowywać. Został rozebrany, a w jego miejscu postawiono niewielką tamę. Była to symboliczna strata – młyn przez dekady był nie tylko miejscem pracy, ale także ważnym elementem krajobrazu miasta.

Powódź z marca 1940 roku na długo pozostała w pamięci mieszkańców Skierniewic

Była nie tylko symbolem walki z żywiołem, ale też przypomnieniem, jak bezradny może być człowiek wobec natury. W tamtych dniach, gdy ludzie walczyli z wodą i lodem, Skierniewice doświadczyły, jak dramatycznie splotły się losy mieszkańców z siłami przyrody. A kiedy nadzieja na spokojną wiosnę przeminęła, pozostała determinacja – cecha, która pomogła Polakom przetrwać nie tylko żywioły, ale i okupację.