Nazwa schizofrenii pochodzi od greckich słów „schizo” – rozszczepić i „fren” – umysł. Zanim nazwa pojawiła się w podręcznikach medycznych na początku XX wieku, chorzy otrzymywali diagnozę „otępienia wczesnego” i zazwyczaj do końca życia przebywali w zamkniętych szpitalach, przypominających bardziej więzienia, w których poddawano ich drastycznym eksperymentom medycznym. Schizofrenii nadal towarzyszy ignorancja prowadząca do odrzucenia oraz mityczny obraz choroby jak z dawnych kart niechlubnej, ciemnej strony medycyny. O tej chorobie Polacy wiedzą niewiele. W naszym kraju na schizofrenię cierpi około milion osób, a według raportu Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego co roku przybywa kolejnych 6 000 młodych ludzi. Choroba najczęściej diagnozowana jest między 20 a 30 rokiem życia. Nieznana jest jednoznaczna przyczyna. Wymienia się czynniki genetyczne, biochemiczne w mózgu, zaburzenia autoimmunologiczne – choć nie istnieją badania laboratoryjne, które potwierdziłyby wystąpienie tej choroby. Bardzo duże znaczenie mają czynniki psychologiczne i społeczne np. zmiana związana z pełnieniem ról w dorosłym życiu: wyjazd na studia, podjęcie pracy itp.

To zaburzenie w największej mierze spośród innych, powoduje wykluczenie: utratę pracy, możliwości kształcenia, izolację społeczną, odwrócenie się znajomych a nawet rodziny. Ludzie chorzy na schizofrenię często mówią, że bardziej od diagnozy obawiali się ujawnienia faktu zachorowania. Schizofrenii towarzyszy bardzo dużo mitów, u których podłoża jest lęk przed chorobami psychicznymi i utratą kontroli nad umysłem. Brak wiedzy na temat choroby i media podsycają ten strach mrocznymi historiami o zabójcach chorych na schizofrenię. Wciąż powszechna opinia skłania do myślenia, że chorzy powinni być odizolowani w szpitalach lub ośrodkach rehabilitacyjnych. Jednak większość chorych zdaje sobie sprawę, że psychoza jest nieracjonalnym wytworem, nie akceptują objawów chorobowych, urojeń, które niszczą ich życie. Najczęściej doświadczają dużego cierpienia, utraty pewności siebie i rezygnacji z normalnego życia. Przedwcześnie przechodzą na rentę. Dodatkowo pracodawcy niechętnie przyjmują takie osoby do pracy. W wielu miastach brakuje systemu wsparcia dla pacjentów i ich rodzin, którzy nierzadko sami wybierają izolację z powodu przytłaczającego wstydu. Stygmatyzacja chorych to nadal bardzo duży społeczny problem.