Około miliona osób nie wie, że choruje na cukrzycę. Edukacja w tej chorobie powinna obejmować nie tylko samego chorego, ale też jego rodzinę, środowisko zawodowe i społeczne. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, zwłaszcza oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. Innymi słowy niewyrównana, źle kontrolowana cukrzyca prowadzi do rozwoju przewlekłych powikłań narządowych, uszkadzając je, a ostatecznie do ich niewydolności. Obecność przewlekłych powikłań wiąże się z częstymi hospitalizacjami i przedwczesną śmiercią pacjentów. Powikłania sercowo-naczyniowe i nerkowe są główną przyczyną zgonów osób z cukrzycą na świecie.

Stowarzyszenie Edukacji Diabetologicznej, Fundacja Zdrowie i Edukacja Ad Meritum i dr Tomasza Sobierajskiego, socjologa przy współpracy z dr Anną Majchrzak, diabetologiem, opracowało raport „Polska rodzina z cukrzycą”. Przedstawia on wyniki badań, z których wnioski są następujące: każdy chorujący na cukrzycę jest inny, dlatego podejście do niego powinno być indywidualne i całościowe. Plan edukacji cukrzyka powinien być dopasowany do środowiska, w którym człowiek chory żyje i pracuje, na uwagę zasługuje środowisko zawodowe i stosunek pracodawcy do choroby. Istotną kwestią jest to, czy współpracownicy i pracodawca wiedzą o chorobie i potrafią zareagować na wahania glikemii. Włączenie rodziny jest istotnym elementem postępowania w cukrzycy, chorobie z którą chory pozostaje do końca życia. Zachorowanie wymusza na chorym zmianę nawyków żywieniowych, przestrzeganie aktywności fizycznej. Bez wsparcia osób bliskich trudno jest utrzymać się w trudzie zmian, a brak wsparcia często prowadzi do zaprzestania terapii.