Ale od początku. Skarżący, po kilku latach małżeństwa odszedł od żony i związał się z inną kobietą. Z tego pozamałżeńskiego związku urodziło się dziecko. Skarżący wniósł pozew o rozwód argumentując, że chciałby wziąć ślub z nową partnerką i stworzyć rodzinę dla dziecka. Na rozwód zgody nie wyraziła jednak żona niewiernego męża, utrzymując, że nadal go kocha i chce kontynuować małżeństwo z nim, nawet w zaistniałej sytuacji.

Polskie przepisy stanowią, że jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jednakże mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków, albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Rozwód nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba, że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo, że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Polski sąd uznał, że rozwód w takim stanie faktycznym nie jest możliwy w świetle przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (brak zgody drugiego małżonka, gdy rozwodu zażądał małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia małżeńskiego).

W ocenie skarżącego, odmowa rozwodu naruszyła jego prawo do poślubienia aktualnej partnerki i matki jego dziecka. Złożył więc skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu wskazując, że doszło do naruszenia przepisów Konwencji o ochronie praw człowieka i obywatela, zgodnie z którymi każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, a ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa jest niedopuszczalna, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie oraz, że mężczyźni i kobiety w wieku małżeńskim mają prawo do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny, zgodnie z ustawami krajowymi regulującymi korzystanie z tego prawa.

Trybunał stwierdził jednak, że Konwencja nie może być interpretowana jako gwarantująca prawną możliwość uzyskania rozwodu, a w rozpatrywanej sprawie sądy krajowe dokładnie zbadały okoliczności i właściwie zastosowały polskie prawo. Mimo, że skarżący ma dziecko z nową partnerką, a między małżonkami doszło do całkowitego i trwałego rozkładu pożycia, to sąd miał prawo uznać rozwód za niedopuszczalny. Inne podejście oznaczałoby, że rozwód powinien być dozwolony zawsze wtedy, gdy małżonek decyduje się opuścić współmałżonka i mieć dziecko z nowym partnerem.

 

Joanna Chrostowska, radca prawny

Kancelaria Radcy Prawnego

Skierniewice, ul. Jagiellońska 29 lok. 410

kancelaria.chrostowska@gmail.com, joanna.chrostowska.oirpwarszawa.pl 

tel. 573 180 209