Opowieść piekarza Jagiełły znają ludzie w Miedniewicach. Rodzina podzieliła się się z nami wspomnieniem najczarniejszych dni.

Jest malutka, stoi na bochnie chleba – u niej szukał pocieszenia, gdy wszystko inne zawiodło. Piekarz Grzegorz Jagiełło jest przekonany, że w jego życiu zdarzył się cud. Pokazuje małą figurkę Matki Boskiej Gidelskiej, patronki piekarzy, różaniec, którego nie wypuszczał z rąk podczas najtrudniejszego leczenia na onkologii wciąż mu służy.

Lekarze mówią, że nie powinienem żyć – powtarza.

Żona piekarza, Grażyna, pokazuje bogatą dokumentację medyczną męża.

O chorobie mówią ze spokojem: – To był rak złośliwy gardła. Chciał udusić. Przegrał.

Krew w ustach piekarz bagatelizował, podobnie napady kaszlu.

– Brałem rolkę papierowego ręcznika, zbierałem krew, przechodziło. Tłumaczyłem sobie, że muszę być twardy.

– Czułam, że z mężem dzieje się coś nie tak, ale on denerwował się na samo wspomnienie o lekarzach. Był „bohaterem”, udowadniał, jak to mężczyzna, że przewalczy. Krwawienia się nasilały. Spał na siedząco, by się nie udusić – opowiada pani Grażyna.

Gdy w niedzielę palmową 2009 r. wzywali karetkę, spodziewali się najgorszego.

Piekarz Jagiełło na oczach najbliższych walczył o każdy oddech. W kilka godzin później przeszedł operację wycięcia guza. Ten umiejscowił się na języku, zablokował krtań.

– Usłyszałem jedno słowo: ZŁOŚLIWY. Ze szpitala wyszedłem w Wielki Piątek.

Jagiełło ustawił się kolejce oczekujących do przyjęcia na onkologię. Wtedy też z żoną i córką, za ich namową, zaczął modlić się na różańcu.

– Wydawało mi się to takie niemęskie, krępujące. Pomogło.

– On tego nie czuł. Wierzył, ale od praktyki był daleko. Poprosiłyśmy, by tylko siedział. Modliłam się z córką za jego zdrowie. Następnego dnia mąż już się przełamał, zaczął się z nami razem modlić.

Jagiełło znalazł się w szpitalu: – Widziałem uśmiechy innych chorych. Były tam osoby ważne. Z politowaniem patrzyli na mnie lekarze. W głowie miałem: – Myślcie sobie, że jestem ciemnotą ze wsi, i tak będę się modlił. Figurka Matki Boskiej Gidelskiej stała, tuż przy łóżku, na szafce szpitalnej. Z różańcem się nie rozstawał.

– Z perspektywy lat mogą powiedzieć – może i byłem śmieszny, ale ja wyszedłem stamtąd żywy, choć nikt nie dawano mi wielkich szans na przeżycie.

Przypadek Grzegorza Jagiełły wprawiał lekarzy w zakłopotanie. Odmawiał przyjmowania środków przeciwbólowych, nie brał leków uspokajających.

– Miałem zwęgloną skórę na szyi, widziałem, jak to wygląda, ale nie bolało. Nie potrzebna mi była morfina. Miałem w sobie spokój, jak nakładano mi tę maskę na twarz, i naświetlano miejsce, gdzie był guz, wiedziałem, że tak trzeba. Wiem, że inni naświetlanie słabo znosili. Nie chodzi tylko o skutki uboczne leczenia. Samo siedzenie w tym hełmie przez kilkanaście minut bez ruchu… człowiek dostawał ataków paniki. Ja miałem w sobie spokój. Po jednej dziesiątce różańca lęk odchodził. Nie brałem środków uspokajających.

Piekarz Jagiełło mówi: – Zdarzył mi się cud. Lekarze ostrożnie komentują - niebywale silna psychika, która przewalczyła chorobę. - Ja wiem swoje. Wziąłem tę moją chorobę na twardo. Pomógł różaniec i rodzina. Córka codziennie rano, przed pracą woziła mnie na mszę, razem się modliliśmy.

To w kościele wyjął sobie rurkę tracheotomijną.

Podczas wizyty kontrolnej na onkologii lekarz powiedział – odwagę mogłem przypłacić życiem. A ja wtedy czułem taki przymus.

– Wszedł do domu wołając: ja mówię! Po miesiącach ciszy, żona nie mogła uwierzyć.

Dziś rurka, jako wotum, wisi w ołtarzu. Piekarz ufundował również obraz do kościoła, przy domu postawił kapliczkę. Ta ostatnia była zobowiązaniem, jakie złożył podczas modlitw.