Jednak dzięki budowie wiaduktu kolejowego i tunelu pod nim, a tym samym udrożnieniu ruchu na trasie Mszczonów-Sochaczew i stworzeniu bezkolizyjnego przejazdu pod torami, krajowa gospodarka zyskała 17.5 miliona złotych rocznie, a z każdym kolejnym rokiem, ten zysk się zwiększał.

Głównym wykonawcą prac było Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych nr 15. Projekt stworzył zespół Centralnego Biura Studiów i Projektów Budownictwa Kolejowego w Warszawie, pod przewodnictwem inż. Konrada Liśkiewicza. Budowa ruszyła w II kwartale 1965 roku. Był to jeden z najtrudniejszych projektów PRK od początku lat 50., realizowany bez wstrzymania normalnego ruchu pociągów na trasie Warszawa-Łódź. Kierownikiem budowy został mgr inż. Krzysztof Frączak. Słowa uznania należą się także osobom, dzięki którym udało się przezwyciężyć liczne problem związane z trudną budową i wieloma opóźnieniami - inż. Tadeuszowi Chmielewskiemu, brygadzistom: Kazimierzowi Grzybowskiemu, Władysławowi Michalskiemu, Franciszkowi Kuźniakowi i Józefowi Białeckiemu, elektrykowi Stanisławowi Fronczkowi, a także dwóm spawaczom: Bogdanowi Stachurskiemu i Janowi Gajowniczkowi.

Ponad 4 lata od rozpoczęcia budowy, 21 września 1969 roku, wstęgę nad nowo oddanym przejazdem na ul. 1-Maja, przeciął ówczesny przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie - Stanisław Milczarek. W uroczystości uczestniczyli także sekretarz Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej - Tadeusz Palarczyk, naczelnik inwestycji Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych - Włodzimierz Czechowski, sekretarz KM PZPR - Wacław Kulczyński, członkowie Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie - Zbigniew Rossa i Stanisława Wilkowska oraz przedstawiciele PRK-15 i innych wykonawców, a także mieszkańcy Żyrardowa i okolicy.

Zamiast tunelu, mógł jednak powstać wiadukt nad torami kolejowymi. Sam proces wyboru jednej z tych dwóch opcji oraz planowania i przygotowania do budowy, trwał wiele lat. Ostatecznie władze wojewódzkie zdecydowały się wybudować tunel zamiast wiaduktu, do czego przekonał je były poseł a w latach 1966-69 dyrektor naczelny Zakładów Lniarskich i Spirytusowych w Żyrardowie - Stefan Siekierski oraz były przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie - Jan Brzeziński. Uznano, że właśnie ten wybór daje lepsze możliwości rozwoju oraz przebudowy centralnej części Żyrardowa, która miała zostać przeprowadzona w latach 1970-85, a która tak naprawdę, trwa do tej pory.
 

Mateusz Waśkowski
Muzeum Mazowsza Zachodniego/Echo Żyrardowskie