Nie zamykaj oczu.. ZBADAJ SIĘ

Magda Więcławska odeszła 22 kwietnia. Nie przegrała. W imieniu jej rodziny i przyjaciół za miesiące wsparcia podziękowała Martyna, przyjaciółka: – Przez ostatnie miesiące rozmawiałyśmy inaczej niż dotychczas, Magda na moich oczach przeistoczyła się w silną i mądrą (boleśnie mądrą) kobietę, świadomą tego, co się z nią dzieje. Przez tę świadomość nauczyła się łapać małe chwile, kiedy było dobrze. Nawet kiedy dobrze oznaczało tyle, co chwilowo znośny ból. Była rozumiejącą, tolerancyjną i dobrą istotą i słowo „była” dziś, kiedy wczoraj jeszcze używaliśmy zwrotu „jest” brzmi obco.

2 miesiące temu przyszłam do niej do szpitala, kiedy wysiadłam z windy siedziała na szpitalnym korytarzu. Spojrzała mi w oczy, uśmiechnęła się, złapała w dłoń swoją grzywkę i wyrwała ją sobie z głowy (znów wypadały jej włosy). Przyniosłam ze sobą landrynki. Jadłyśmy je, czuwając żeby nikt nas nie przyłapał, bo cukier jest zakazany, a to był nasz moment i radość . Powiedziała mi wtedy, absurdalnie lekko, z ogromnym opanowaniem: – Martyna, umieram. Umieram i chcę żyć teraz tak mocno jak nigdy wcześniej.

Wtedy przyszedł lekarz dyżurny zbadać cukier, a my gotowałyśmy się ze śmiechu (i strachu, że zostaniemy zdemaskowane). Pomiar cukru był w normie.

Później, tuż przed pandemią był bardzo piękny wieczór: oparłam się głową o jej pierś, leżałam tak i czekałam aż zaśnie po przyjęciu dużej dawki leków przeciwbólowych. Rozmawiałyśmy półszeptem. Powiedziała półprzytomnie: – A pamiętasz jak śpiewałaś kiedyś taką piękną piosenkę? Często ją sobie teraz śpiewam. I śpiewała mi i sobie po cichutku, do snu:

„Ja nie chcę spać
Ja nie chcę umierać
Chcę tylko wędrować
Po pastwiskach nieba…”

Kinga Dębska-Kuta, 27 lat: – W gabinecie miałam wrażenie jakby lekarz mówił do kogoś obok, nie do mnie. Amputacja, chemia… Trzymałam się. Grzecznie przytakiwałam, jakbym w ogóle coś rozumiała. Zapytałam tylko o jedno – czy będę żyć? Odpowiedział – innej opcji nie ma. Przed gabinetem czekała na mnie moja mama. Nie umiałam jej nic powiedzieć. Idąc korytarzem na badanie nie widziałam nic, ciemny tunel. Czekała na mnie pielęgniarka, która już wszystko wiedziała.

Złapała mnie za rękę i zaprowadziła do gabinetu.
Parę tygodni później miałam już operację. Potem chemia – 16 cykli. (…) Bywały dni, gdy prosiłam Boga, abym zasnęła na zawsze. Żeby to już się skończyło. Zleciało.
Poznałam wiele wspaniałych osób. Walczyły jak ja. Starszych i młodszych. Nikt nie traci nadziei.

Urszula Smolarz, 45 lat: – 13 czerwca szalała letnia burza. Na niebie czarno. Grzmoty i błyskawice pojawiały się na zmianę. Usłyszałam od radiologa, że mam poważny problem. Maleńka zmiana na piersi, ale widoczny przerzut na węzeł chłonny. (…) Później już wszystko potoczyło się błyskawicznie. Kolejne badania i słowa lekarza „leczenie systemowe". Wyjaśnił najdelikatniej jak potrafił.... Chemioterapia, operacja, radioterapia i hormonoterapia... to było zdecydowanie za dużo dla mojej wystraszonej duszy... Poczułam się taka krucha i strasznie bezradna. Bałam się tego wszystkiego. Nie wiedziałam jak powiedzieć o chorobie najbliższym, których tak bardzo kocham i których w żaden sposób nie chciałam martwić. (…) To były najtrudniejsze rozmowy w moim życiu. Przykleiłam uśmiech i mówiłam o chorobie jak o katarze, żeby nikogo nie wystraszyć.

  fot. Tomasz Pędziwiatr Photowind

Choroba zmienia ciało i duszę, zmienia wszystko. Dochodzi uczucie nieatrakcyjności. Ten temat wiąże się z dużą dozą wstydu. Jest wielką lekcją samoakceptacji. Najważniejsze, to poukładać sobie wszystko w głowie. (…) Jestem po chemioterapii, po dwóch operacjach (mastektomii i usunięciu węzłów chłonnych), rozpoczęłam hormonoterapie (planowana na 5-10 lat). Jestem w trakcie rehabilitacji i przed radioterapią. Jestem silniejsza o te wszystkie doświadczenia. Pamiętajcie, rak to nie wyrok... to diagnoza! Badajcie się i nie bagatelizujcie podejrzanych objawów!