– 50 lat miałam, gdy zaczęłam robić lalki. Jeździłam do Łodzi i kupowałam lalkę. A to ręki nie miała, a to nogi. Naprawiałam i szyłam ubranie. To mnie podtrzymywało na duchu i do dzisiaj je ubieram – Józefa Domańska, czyli babcia Lucia, jak mówią bliscy, uśmiecha się.

– To była forma terapii dla mamy. Zajęła się lalkami, gdy zmarł jej syn, Grzesiek. A potem za dwa laty ukochana córka, Halina – wyjaśnia Barbara Śliwka, córka pani Józefy.

Ale… Józefa była znana nie za sprawą lalek. W obszernej reklamówce ukryte są dyplomy z koncertów, festiwali twórców ludowych. Chociażby z Kazimierza Dolnego. Mocny głos wpadł w ucho. Podobał się weselnikom.

– Jak tylko mnie zapraszali, to szłam. A wszystko śpiewałam! Od błogosławieństwa rodziców, po przyśpiewki czy oczepin. Trzeba umieć ludzi zabawić. To dawało radość, bo pieniędzy z tego nie miałam, dopiero później, gdy jeździłam po festiwalach – opowiada pani Józefa.

Skąd się w niej wzięła potrzeba śpiewania?

– Taki ustrój – mówi i pokazuje dłonią na głowę...

Więcej w bieżącym (12.11) wydaniu „Głosu Rawy Mazowieckiej i Okolicy”.
Jesteśmy dostępni też w wersji elektronicznej. Pobierz – TUTAJ.