Agnieszka i Wiesław Bajerscy mieszkają w Gogolinie. Często przyjeżdżają do nich okoliczni mieszkańcy, aby kupić sadzonki. GPS „głupieje” w ich okolicach, prowadzi przez rozjeżdżone drogi.

– Na nasze gospodarstwo mówią Bieszczady, bo to już odludzie. Tylko wzgórz brakuje – śmieje się Agnieszka Bajerska.

Gospodarze oprowadzają po foliowych tunelach. W każdym stoi ogromny blaszany piec. Zaskakują stwierdzeniem, że sezon zaczynają około 10 lutego. Wtedy przywożą maleńkie sadzonki.

– Ze słońcem, czy upałami możemy sobie poradzić. Najgorszy jest mróz. Największym zagrożeniem dla upraw są niskie temperatury. Dlatego w mroźne noce wstaję, co trzy godziny i dokładam do pieca  – mówi Wiesław.

Gdy pani Agnieszka przejęła w 2004 roku gospodarstwo po rodzicach, postanowiła razem z mężem przebranżowić je.

– Tuż po ślubie postawiliśmy pierwszy tunel – opowiada Wiesław.

Założyli też sad. Posadzili jabłonie i trochę wiśni.

– W tunelach zaczynaliśmy od rozsad warzyw, hodowaliśmy pomidory, ogórki. Od pięciu lat mamy kwiaty. To miało być dodatkowe źródło dochodu, które uniezależni nas od kaprysów pogody w sadownictwie – mówi Bajerska.

W rzędach na stołach kwitną sprawdzone, rośliny balkonowe, rabatowe.

– A to są dalie – gospodyni odpowiada na pytanie o kolorowe kule kwiatów.

– Wieszaki – wtrąca Wiesław, czyli podwieszone donice.

– Nie wprowadzamy nowych kwiatów, raczej mamy te sprawdzone. Klient wolno przekonuje się do nowości – dodaje jego żona. Mówi, że jej ulubione kwiaty to… pelargonie i begonie.

A skąd ona zna tajniki uprawy?

Pan Wiesław wybucha śmiechem: – Wieczorami jest telefon do biura porad, czyli na linii z koleżanką. Wymieniają doświadczenia. Do wszystkiego dochodzimy metodą prób i błędów. Byle tych błędów zdarzało się jak najmniej.

– Jest majranek, oregano czy bazylia –  wylicza Bajerska.

A na koniec zostaje sezonu na chryzantemy. Sadzone są już w maju na dworze, we wrześniu gospodarze przenoszą kwiaty pod folię.

– Teraz ta praca zaczyna nas przerastać – wyznaje szczerze gospodyni. – Zawsze się motywuję, że jak przeżyjemy maj to znaczy, że jeszcze trochę pociągniemy. Wstajemy o godzinie trzeciej i ruszamy na targowisko. Wracamy o godzinie 15. Czasem ledwie zdołamy zjeść obiad i ruszamy do kwiatów, aby się nim zająć. Podlewamy ręcznie, bo każdy gatunek wymaga innej ilości wody, a potem zostaje tylko zapakować samochód.

Do tego jeszcze trzeba znaleźć czas na porozmawianie z córkami.

– Po sezonie wyjeżdżamy wspólnie, bo ile można pracować – dodaje Wiesław.