Małgorzata Walendziak, szefowa fundacji Obudźmy Nadzieję w Rawie Mazowieckiej pokazuje nagranie. Jej podopieczni, seniorzy tańczą, a akordeonista gra głośno i żwawo.
–  To Jan. Przyjechał do nas i nieodpłatnie zagrał – opowiada.
Chwilę trwa ustalanie adresu muzyka. Jedna z seniorek wyjaśnia, że to znany w mieście tapicer, a zakład mieści się przy ulicy Ludowej.  Używa dawnej, nieistniejącej już nazwy ulicy. Warsztat z zewnątrz jest niepozorny, a w środku najwięcej miejsca zajmuje stół. W kącie materiały – tkaniny, włókniny. Właściciele zmienia obicie starego krzesła. Jan Budek, chociaż właściwie Janusz, opiera się o stół. Jego własne nogi nie dają mu oparcia.
–   Miałbym pełno pracy, ale już sił brakuje. Powoli chcę rezygnować z większych robót. Jestem już na emeryturze – opowiada.

 Siada powoli na krześle, puszcza ręką blat stołu, dopiero, gdy drugą dotyka krzesła.
–  Coraz trudniej mi chodzić. W tym roku zacząłem o kulach, bo ja proszę pana chorowałem na  Heinego-Medinę  – mówi.
Z dzieciństwa wspomina ciągłe pobyty w szpitalu.
–  Jak poszedłem do szkoły, w pierwszej klasie,  zrobili mi operację, cięli ścięgna, grzebali w żyłach. Trochę pomogło  – macha ręką.
Muzyka była dla niego wyzwoleniem.
–  Towarzyszy mi od dzieciństwa, od szóstego roku życia. Pochodzę z Podskarbic  i grać na akordeonie nauczył mnie wujek,  organista. Pokazał parę kawałków i nuty – wspomina.
Razem z kolegami założył kapelę. Grali po zabawach.  Znani byli w okolicy.
–  Gdy liznąłem tego muzykowania w czterech założyliśmy kapelę. Z Czesławem, wyleciało mi jego nazwisko. Pracował w straży. I jeszcze z Tadziem Grabowskim, Andrzejem Kądzielą, Jankiem Świstakiem – wylicza. –  Zarobku z tego dużego nie było, ale graliśmy kilka lat  – dodaje.
Stałą pracę znalazł w „Rawiance”.
–  Zaczynałem w 1970 roku. Robiliśmy buty. Początkowo do pracy dojeżdżałem „komarkiem”, a potem poznałem żonę. Zamieszkaliśmy w bloku. Tutaj obok. W zakładzie grywałem przy każdej okazji. Choinki, imieniny koleżanki czy prezesa  – śmieje się.
„Rawianka” to jeden z dawnych zakładów w Rawie Mazowieckiej, który upadł po transformacji. Pracowali w nim niepełnosprawni. Jan nie doczekał jego końca.
–  Lekarka sprawdziła moje wyniki serca. Natychmiast kazała stanąć na komisji. Dostałem rentę. Z zakładu odszedłem w 1980 roku, potem byłem krótko w Niemczech. A warsztat tapicerski uruchomiłem od 1990 roku. Polubiłem tę robotę –  dodaje.
Podkreśla, że pomogły mu władze spółdzielni. Na skrawku gruntu przy garażach pozwoliły na wybudowanie warsztatu. Nawet tutaj na stole leży akordeon.
–  Ostatnio kupiłem sobie harmonię guzikówkę. Trudny instrument, ale ładnie brzmi. Po prostu lubuję się w tych sprawach, czasem pomagam naprawić. Miałem Barcalolę z nagłośnieniem, a teraz mam niemiecką hohnerkę – wylicza i dodaje:  –  Niektóry dziwią się, że po takiej chorobie jeszcze żyje. Tymczasem lekarz powiedział, że przedłużyłem je sobie,  grając na akordeonie.
Janusz dopytuje o szczegóły opowieści  fundacji o nim. Uśmiecha się na wspomniane zadowolenia seniorów z dobrej zabawy.
– Zadzwonili do mnie z fundacji, czy bym nie przyszedł?  Ano, pojechałem z dwa razy. Cieszę się, że sprawiłem radość. Pomagam, bo i inni mi pomogli w życiu. Nic wielkiego nie robię – dodaje Janusz Budek.