Do problemu społecznego Artur Sułek podszedł metodycznie. Mówi: "przeczytał od deski do deski ustawę o pieczy zastępczej". Lektura ani przyjemna, ani łatwa, zdaniem mężczyzny – „wspaniałe dzieło w teorii”. Recenzję stawia po miesiącach pracy na „żywym organizmie”, praktykowania ustawy.

Gdy wraz z żoną Katarzyną decydowali się na stworzenie rodziny zastępczej. Sami byli rodzicami jednego dziecka, niedługo na świat przyszło drugie. Czy decyzji o stworzeniu domu dla dzieci z interwencji, czy pozostawionych przez matki w szpitalu podyktowana była wyobrażeniem o szczęściu płynącym z domu pełnego dzieci? Nasz rozmówca uśmiecha się na tak postawione pytanie. Opowiada o procesie, w którym wspólnie z żoną decydowali o podjęciu wyzwania, o świadomości trudności i ciężaru, jakie decyzja niesie. W końcu – miesiącach sumiennego przygotowywania się na szkoleniach do bycia rodzicem zastępczym.

W tym miejscu znów najpojemniejszy akapit pomieściłyby słowa Artura – „wspaniałe dzieło, w teorii”. Na kursie słyszeli, jak wiele czeka ich buchalterii, przygotowywali się do kontaktu z instytucjami, które sprawują opiekę nad dziećmi, których sytuacja prawna nie jest uregulowana. Wiedzieli, że będą musieli utrzymywać kontakt z rodzicami biologicznych maluchów, którymi się opiekują… Ich życie prywatne i zawodowe skurczyło się, po tym, jak stali się rodziną zastępczą.

Najtrudniejszą lekcją praktyczną było zrozumienie, że piecza zastępcza to nie tylko zajmowanie się dziećmi. Rolą pieczy zastępczej nie jest opieka i zapewnienie bezpieczeństwa dzieciom, my mamy doprowadzić do sytuacji, żeby dzieci, które zostały odebrane – jeżeli jest taka możliwość – wróciły do swoich domów – opowiada Artur Sułek.

W praktyce jest tak, że rodzice niewydolni wychowawczo otrzymują pełne dane – numer telefonu, miejsce zamieszkania rodziny zastępczej. To dodatkowe obciążenie dla opiekunów. Kwestia zapewnienia bezpieczeństwa rodzinie może być problemem – przyznaje nasz rozmówca.

– Na szczęście możemy liczyć na pomoc instytucji, nie mamy tutaj żadnych zarzutów, pracownicy ośrodka pomocy rodzinie bardzo nam pomagają – zastrzega.
 – Przyjąć obce dziecko pod swój dach,  jest dla wielu osób bardzo trudne, ale jesteśmy w stanie otworzyć się na sytuację. Natomiast konfrontacja z dorosłymi nie jest łatwa – przyznaje.

Pytamy o przywiązanie, rodzaj miłości, jaka pojawia się w relacji rodzic zastępczy – dziecko. W domu Katarzyny i Artura Sułków w ciągu ostatnich dwóch lat zamieszkało pięcioro maluchów. Artur opowiada: – Przyjmowaliśmy porzucone noworodki, ale były trudniejsze sytuacje – gdy  z różnych powodów dzieci były zabierane z rodzin.

Z trudem udaje nam się wydobyć od mężczyzny wyznanie dotyczące doświadczenia bycia rodzicem zastępczym. Początkowe słowa zaskakują, kolejne zdania tłumaczą odpowiedzialność i ciężar, jaki wiąże się z pełnieniem funkcji rodzica zastępczego.

– Czasami dobrze jest, że dziecko trafia do adopcji. Wielkim przeżyciem, ale i radością były dla mnie słowa, które matka biologiczna skierowała do mnie w sądzie. Podczas rozprawy o zrzeczeniu się praw rodzicielskich, podziękowała mi za to, że zająłem się jej dzieckiem. Ta kobieta, zrzekając się praw do swojego dziecka, dała mu możliwość nowego życia – opowiada. – Później poznaliśmy nową, adopcyjną rodzinę, która przyjeżdżała do naszego domu, by poznać swoje dziecko. To był dla nas najpiękniejszy moment, świadomość, że ten noworodek ma szansę być szczęśliwym, kochanym dzieckiem.

Małżeństw, które z różnych powodów nie mogą mieć własnych dzieci i decydują się na adopcję, jest sporo. Rodzin, które chcą być zastępczymi, na chwilę, w najtrudniejszym dla tych małych ludzi momentach życia, brakuje.

 – Chcieliśmy z żoną zrobić to, co potrzebne. Nie ma nic bardziej konkretnego niż po prostu przyjąć te dzieci dać im bezpieczeństwo. Gdybyśmy adoptowali, któreś z nich zamykalibyśmy kolejne szanse, by pomóc innym.

Dziś Katarzyna i Artur są rodzicami dla piątki maluchów – dwójki własnych i trojga „z interwencji”. Nie są zawodowymi rodzicami, więc za swoją działalność nie pobierają pieniędzy.

A pomysł na stworzenie pogotowia opiekuńczego?

–  W Skierniewicach brakuje zawodowej rodziny, są natomiast sytuacje, gdzie z godziny na godzinę potrzeba zabrać dziecko z domu, który stał się zagrożeniem.

W mieście funkcjonują dwie zawodowe rodziny zastępcze, są rodziny niezawodowe, jak Sułków, dla których przyjęcie nagle dodatkowego dziecka jest problemem. Wszak już dziś małżonkowie w całości przystosowali swoje mieszkanie na potrzeby dzieci. Znajomi mówią – mają dla siebie miejsce w kuchni.

Nie liczą na wiele, swoje marzenie o stworzeniu kawałka bezpiecznego świata dla dzieci realizują własnym siłami.

– Mamy działkę, gdzie miał powstać nasz dom, zdecydowaliśmy, że pobudujemy tam pogotowie. Próbujemy – mówi Artur Sułek.

Projekt jest w głowie – sala sensoryczna, przyjemny gabinet do rozmów z psychologiem, czy pracownikiem pomocy społecznej, plac zabaw… Ten ostatni już jest. Zabawki na działce zbudował i postawił Artur. Przyjeżdżają to całą rodziną, by dzieci mogły się pobawić na powietrzu, odpocząć.